Hindistan’ın kuzeydoğusunda Bangladeş sınırına yakın bir bölgede nehirleri aşmak için sıra dışı bir yöntem geliştirilmiş. Demir ya da betondan yapılmış modern köprülerin yerine ağaç köklerinden köprüler yetiştiriliyor. Hindistan’ın Meghalaya (Megalaya) bölgesindeki Cherrapunji (Çerapunçi) ve Mawsynram (Mavsinriyam) köyünde farklı bir teknik ve sabırla köprüler yetiştiriliyor.
Bu bölgeye yaz aylarında, Hint Okyanusu’ndan muson rüzgârlarının etkisiyle yoğun nemli hava kütlesi gelir. Nemli hava kütlesi dağların yamacı boyunca yükselerek yağışa neden olur. Bu olay yaklaşık 6 ay boyunca devam eder. Dünyanın en fazla yağış alan bu bölgesi yılda ortalama 12.000 mm civarında yağış alır. Bu yüzden buraya Dünyanın en ıslak yeri denilmektedir. Yağışlarla beraber akış hızı artan nehirlerin, karşıya geçişlere izin vermeyecek kadar seviyesi yükselir.
Bölgede yaşayanlar bu sorun karşısında doğaya duyarlı denilebilecek yaşayan kök köprüleri yapmışlardır. Basit ama sabır ve ilgi isteyen bir yöntemle yetiştirilen kök
köprüler, modern köprüleri kıskandıracak dayanıklılığa sahiptir. Bu köprülerin uzunlukları 30 metreyi bulmaktadır. Yaklaşık 50 kişiyi aynı anda üzerinde rahatça taşıyabilecek dayanıklılığa sahiptir. Kullanılabilir hâle gelmesi için yaklaşık 15-20 yıl beklenmesi gerekir.
Bu şekilde yapılan köprülerin 500 yıllık bir geçmişe sahip olduğu düşünülmektedir. Yaşayan kök köprülerin yapılabilmesi için sadece birkaç kauçuk, incir ve karabiber ağacı gerekir. Yaşayan kök köprülerin yapımında kullanılan kauçuk ağacı iki farklı kök sistemine sahiptir. Bu sayede kauçuk ağacı, akarsu boyunca ya da akarsuyun ortasında kayaya tutunarak yaşar. Bu bölgelerde yaşayan Khasi (Kasi) kabilesi, yüzlerce yıl önce bu ağacı fark etmiş ve köprü yetiştirmek için kullanmaya karar vermiştir. Khasi kabilesi yaşadığı bölgenin zorluklarını doğaya zarar vermeden, doğanın imkânlarını kullanarak aşmayı başarmıştır.
Kaynak: bbc.com